the white ribbon diye anılan, michael haneke'nin bu sene görücüye çıkardığı ve cannes film festivali ödüllü film. zaten kendisi usta olarak görülmekte olan yönetmenin, bu filmi de tam usta işi olmuş.
1. dünya savaşı öncesinde almanya'nın ufak bir köyünde geçen hikaye çok katmanlı ve iyi bir olay örgüsüne sahip.
utanarak söylüyorum ki, ilk izleme girişimimde filmi yarıda bırakmış ve sıkılmıştım. ancak ikinci girişimimle tamamladığım film karmaşık başlasa da sonradan filmde taşlar yerine oturuyor ve bu olay örgüsü bile insanı kendisine hayran bırakabiliyor. filmde suç, öfke ve ceza gibi kavramlar ön plana çıkarken köydeki entrikaların ucu bucağı görünmüyor. dönemin almanyasına, hatta genel olarak avrupasına bir bakışta bulunan film, oldukça kuvvetli sosyolojik tespitlere de sahip. faşizm temellerinin bir çocuğa nasıl atıldığı ya da daha geniş anlamda dengesiz ve iki yüzlü yetişkinler ile çocuklar arasında iletişimin de anlatıldığı, hatta zaman zaman da burjuvaziye laf sokan film, kesinlikle, öylesine izlenebilecek bir film değil. izleyiciye ağır bir huzursuzluk vermekte.
film özellikle siyah beyaz yapılmış ve bu da filmin o gerginliğine hizmet eden bir şey olmuş bana göre. zaten anlatım tarzı oldukça etkili ve insanı geriyorken, siyah beyazın vuruculuğu bu yaratılmak istenen huzursuzluk hissinin tamamlayıcısı olmuş.
belki hikaye olarak, insanı ters köşeye yatıran, duyulmamış, daha önce sinemada görmediğimiz fazladan çok bir şey yok, ama asıl olan anlatım tarzı ve o da oturduğunuz yere mıhlanmanıza yetiyor zaten. sadece heneke değil, ingmar bergman severlere de tavsiyemdir.
