çocuk esirgeme yurtlarında bolcana gördüğümüzdür.
tabi şu şiddetli falan olanları istisna sayarsak.
hep gittiğim bi yurtta hiç kimseyle konuşmayan, herkese küs bi kız çocuğu vardı.
her gittiğimde bi kenara çekilir sonra ben hiç üstüne gitmeyince gelir kucağıma otururdu.
hiç konuşturmaya çalışmadım onu, hiç soru sormadım, aa bu kız dilini mi yutmuş acaba, diye hiç demedim.
o da ben öyle davrandıkça bana daha çok yaklaştı.
bu çok farklı bir his.
kan bağın yok ya da herhangi bir tanıdığının çocuğu değil ve sen gidip onlara sarılıyorsun öpüyorsun, oynuyorsun onlarla....
ne oldu da ben onları bu kadar unutmuşum bilmiyorum.
uzun zaman sonra bu gün gittim ve o benim konuşmayan miniğim geldi beni görmez boynuma atladı.
kıpkırmızı oldu, utandı bir de.
hala konuşmuyor, hala küs.
o küçücük kalbi küstüren her neyse ona isyan ettim bu gün yine.
ama o boynuma atlaması var ya, işte o sevgiydi, sevginin gücü...
