bir kadın var çok hoş.. hani gördüğünüz an "bu" işte, benim kadınım, dedidiğiniz cinsten. onu göreli bir ay oluyor neredeyse, tanıştım, konuştum da biraz. daha yakından tanımak için bir kahve ısmarlamalıyım ama bir yandan da istemiyorum. çünkü ne kadar harikulade gözleri ve sıcacık gülümsemesi olsa da ya içi boşsa diye çekiniyorum.
mesela ya okumuyorsa?
ya da daha kötüsü, ahmet ümit okuyorsa!
ya, "ben" hayatını yaşıyorsa, hiçbir şey umurunda değilse. zaten benim bir tarafım öyle, diğer tarafım "biz"e bir'liğe inanıyor. bana bir'liğe inanan biri gerek ki diğer beni törpüleyebileyim.
ya hayatı "i am @"lerle doluyorsa ya bir yere gittiğimizde elinden telefonu düşürmezse, ya sürekli iğrenç yapmacık gülümsemeyle fotoğraf çekiyorsa.. ya "kanki" diye konuşuyorsa, ki öyle diyorlar.
ben yapamam ki o zaman onunla.. o zaman onun hayali, gerçeğinden daha yüce kalır benim için. daha fazla tanımamak da bana daha fazla hizmet eder.
ne boktan şey, günümüz insanları.
ama biliyorum onun benim gibi hissetmediğini, biliyorum benim gibi olanı gördüğüm anda yanından ayrılamayacağımı. biraz benzerini tanıdım neler oldu, hele aradığımı bulursam entry girebilir miyim sahiden? hayır. o zaman siktir et. gitmemeli yanına.
onu kafka okuyor, kırmızı şarap içiyor ve tango yapıyor diye imgeliyorum. böyle kalsın. elinde ahmet ümit görürsem bu beni öldürebilir.
