Bir arkadaşım var (bu sefer gerçekten arkadaşım) Boğgaziçi ekonomi mezunu ve bankacı kendisi; o kadar bunalmıştı ki takım elbiselerden, kravatlardan, müdürlerin önünde kafa sallamaktan... abisiyle karar aldılar, memleketlerindeki büyücek bir evi satıp Trakya'da yemyeşil bir meyve bahçesi satın aldılar. içindeki kırık dökük evi yine allayıp pullayıp küçük bir villa yaptılar. Şimdi on beş gün o on beş gün abisi duruyor orada.
Yani On beş gün istanbul'un tüm nimetlerinden yararlanıyor, kendini kasmadan finans bilgisini değerlendirebileceği işlerde çalışıyor, sinemasına, festivaline, barına gidiyor, bir sonraki on beş gün yeşillikler içerisinde kitaplarla, filmlerle, hayvanlarla kucak kucağa yaşıyor.
Ailesi, ingiltere'de Master yapmasını, sonra da ABD'ye yerleşmesini ve ileride dev bir CEO olmasını beklerken, adam bütün bunları elinin tersiyle itti. Annesinin ayılıp bayılmalarına, babanın tehditlerine hiç aldırmadı.
Şimdi mi? çok mutlu, yüzünden renk damlıyor, ben burda sinir krizleri geçirirken o karşımda sakızını çiğneyerek haftaya hangi köyde sabah kahvaltımı yapsam diye plan tasarlıyor.
