onu sevgiliniz olarak son kez gördüğünüzü bilseydiniz ne yapardınız? daha sıkı tutar mıydınız ellerini? daha derin bakarmıydınız gözlerine? daha sıkı sararmıydınız bedenini? daha bir içinize çeker miydiniz kokusunu? daha bir yapışır mıydınız dudaklarına?
peki bunların hiçbirini yapamadıktan sonra unutabilmenin daha kolay olmasını dilermiydiniz? boğazınıdaki düğümlerin bir an önce açılmasını, iştahınızım geri gelmesini, düşüncelerinizin başka şeylere yoğunlaşabilmesini istemezmiydiniz?
dönüp maziye baktığınızda gözünüzün önüne yaşanılan en güzel anların değilde en kötü anların gelmesi daha kolaylaştırıcı olmaz mıydı? kimsenin size bu durumda destek veremeyeceğini bilmek, benliğinizi kaplamış hüzünün etkisini dahada arttırmıyor mu?
