bazen böyle gözlerimden fışkıracak oluyor yaşlar, tutuyorum aman diyim yapma bunu diye.
keşke son 1 yılımı silme imkanım olsa. birden öyle bi istek geldi, tamam yaşım aynı kalsın sorun değil, o kayıp hatırlanmaz bir yıl olarak kalabilir. aslında hatırlamama gib ibi derdim yok ama işte bazen kendimden nefret ediyorum. kinim merhametimi, hasretimi sevgimi yok ediyor birden, her yer kapkaranlık oluyor. hayır kızarım ben kızmam lazım, karşıma geçmiş ağlıyor birileri. ağlamasın ya ağlamasın! ama ben ağlayabilirim, arada bir. eskisi gibi her gün değil en azından ama neyse.
sinir oluyorum ayrıca yine kıskançlığıma, duygusallığıma. kanser olucam len, az gidin ötede oynayın işte.
kafam dopdolu odaklanamıyorum bi türlü, ama şu var. buradan spider man'a seslenmek istiyorum, ben kötü adam değilim, ağların etrafımı sarmış. şu ağlardan beni kurtar lütfen ben hareket edemiyorum. neyse işte. yazarak rahatlamak diye bi şey var mı diye merak edenlere cevabım şu; yazarak rahatlamak diye bi şey yok.
