bazen durum daha iyi ve katlanır da olsa, yeniyi kabullenememek. eskinin içerisine geçmiş anlamları özlemek. kahve içerken, kar yağarken, şarkıya sinerken, aynaya bakarken, bileklerin kanarken, kitaplara dalarken, unuturken ve hayal ederken ve kör düğüm olurken, eskisi gibi hissedememek. düş ülkendeki o siyah kelebeklerin nereye gittiğini bir türlü bulamamak. huzursuzlandığında ya da mutlu olduğunda, sinir bozucu bir değişikliği fark edip de ne olduğunu söyleyememek.
yazdığın onca öykü ve şiire bakıp da, "bu sarmaşıklarla dolu arkabahçeden ben mi geçmişim?!" derken, o düş ülkenin yolunu kaybettiğini sezinleyip de eskisi gibi olamamak.
