Sevgili babacığım, bizi bırakıp gittiğinde hayata gözlerimizi yeni açmış sayılırdık. Küçükken annemin gazına gelip senin sevgi gösterilerine, benim için bestelediğin şarkıya cevap vermezdim, bunlar her ne kadar hoşuma gitse de sana karşı hırçın davranırdım, haksız da değildim aslında baba annemi çok üzmüştün ama ne bileyim işte ölümü düşünmedim baba. Küçük kalbim ölmeni dilerdi bazen ama ne bileyim işte bir süre ölü kalır daha sonra kızgınlığım geçince geri dönersin zannederdim. Sen gittin ve dönmedin baba, gözyaşlarım sel oldu dönmedin. Ben tam değerini anlamaya başlamışken birdenbire kayıp gittin ellerimizden. Tutamadık seni baba, tutamadık. Sen vefat edeli yıllar geçmesine rağmen seni andığımda hala boğazıma ağrılar girerek ağlayabiliyorsam bil ki ben sana doyamadan sen gittiğin içindir. Bir babaya doyulur mu diye soracaksın, haklısın baba ama ben bir insanın babasının olması, babasının ona sahip çıkması nasıl bir duygudur hatırlayamıyorum baba. Bu arada baba ben annemden güzel olduğumu düşünüyorum ama senin gibi yakışıklı, fit, uzun boylu, gür saçlı, karizmatik birini bulamıyorum ya. Aramızda kalsın senin gibi sinirli olmasın da. Zamanında gençken sinirliymişsin annem anlatırdı. Ah be baba, seni çok özledim.
