oğlum hayat ne zor lan! ben küçükken bizimkiler çalıştığı için hep kreşlerde büyüdüm. sabah erken kalkmaya 2 yaşında başladım, o zamandan beri erken kalkmaktan tiksinirim. sonra ilkokul, ortaokul, lise derken hep bi isyan durumu. sınavlarla koştur et üniversiteye kapak attık. ikinci öğretim tam benlikti. sanırım hayatımın en rahat yıllarıydı. aileden uzak, ev benim, düzen benim, hayat benim. elde olan parayı da yetiştiriyoruz şükür.
ama gel gör ki olayın öyle olmadığını mezun olunca anladım. şimdi para kazanmak lazım, sora onu hem yetirip hem artırmak lazım. olmuyor! girdik, çıktık, yine girmeye uğraşıyoruz. devam edebileceğimiz bi iş bulmak çok zor! şimdi bulmak için zorlanıyorum, sonra artırmak için, sonra evlilik, sonra çocuk, onun bebekliği, onun ergenliği, onun mürüvveti, onun çocuğu, torun torba derken anaa ölmüşsün ya la!
nası hayat lan bu! hani nerde güzellik? sevgi,aşk bilmem ne derken oyalanıp gidiyoruz resmen. bu da böyle bi atarlanma işte...
