ilk başta yadırgadığım , "ulan ben bu liseye 10. sırada girdim , neden burak bora'ya geçmedim" diye ilk yıl söylenip
durduğum; ama gariplikleriyle zaman içinde gönlümüzü fethetmiş harikalar diyarıdır kendisi.
efendim, zaman içinde kendini bilmez insanlar okulunuzun adı ile alakalı seviyesiz espriler yapmaya kalkışacaktır. onlara atamızın verdiği cevabı hatırlatın madem öyle "köylü milletin efendisidir". zira biz böyle yapardık.
bir duran abimiz vardı ki dillere destan. dersin ortasında elinde alet edevatla sınıfa dalar (bakınız kapıyı çalmadan girdi), kimseye hesap verme gereği duymadan kalorifer peteğine yönelir, işini bitirip yine selamsız sabahsız çıkar gider. kendisinin bir tarih dersinde tarık hocanın bizanslıların gelişini anlattğı anda açık kapıdan at üzerine binmiş bir asker tiplemesi ve "dıgıdık dıgıdık" nidaları ile girmişliği de vardır. nöbetçi iseniz ve giriş katında iseniz neşe kaynağınızdır.
tiyatro çalışmalarımızın olduğu bir akşam bekçimiz mehmet abinin sık sık tuvalete giden tiyatro hocamız ile "x beey , motoru bozmuşun motoruuu" deyişi ile dalga geçer, sonra arkadaşınızın ismine olan zaafının göremediği kızının adı olduğunu öğrenince her gördüğünüzde elini öpesiniz gelir.
acısıyla tatlısıyla çok güzel yıllar geçirdiğiniz lisenize bir eğitim öğretim yılının ilk gününde gidersiniz ve bakarsınız ki o insanların hiçbiri de sizive haylazlıklarınızı unutmamış. ama mehmet abimiz yoktur, aklınıza kızı gelir. koca okulun ne anılarla dolu sınıfları ne de bahçesidir içinizi acıtan, mehmet abisiz bir bahçe kapısıdır o yüreği burkan.
