efendim hiç susmuyor bu sessizlik, bir çenesi düşük ki, kelimeler anlatmak için çırpınıyor ama sonuç hüsran...
kapıdan kovsan bacadan giriyor, kulaklarını kapasa da susturamıyor insan bu arsızı... sırf onu duymamak için en hoş müziklerle kulak zarını patlatıyorsun, ama daha da yükseltiyor sesini bu çenesi düşük. o kadar çıkıyor ki sesi bu olmayışın, böylesi bir hiçlikte, varlığından şüpheye düşüyor insan.
"sessizlik de bir perdedir. sessizliği işitebilirsin. 'es' bile, bu perdeye kıyasla, 'ses' tir."
