Arkadaşlarım almak istediği romanlara ödeyeceği paranın değerini aklından zoru olmasıyla ilişkilendiriyordum. Hata yaptığımı bilmemezliğin verdiği merhametsi duygu zamana bırakıyordu henüz gerçekten haberi olmayan park çocuklarının koşuşunu. Yüzüne bakmadan ilerde lazım olur düşüncesiyle poşete koyduğum kitaplar , eski resimlerin göz atışlarını anımsatmıştı bana.Kaldırdım onu yerinden bunca zaman beni beklediğini umudunu hiç yitirmediğini aslında kendine has ama benim pervasızlığımın neden olduğu o koku ilkögretmenimin egitim verdiği o havasız kalmış sınıfı anımsattı birden.Artık barıştım beni bekleyen o masum sessiz gölgesinde muhafaza eden o ve onun arkadaşlarıyla ve kendimi affetirmek düşüncesiyle elinden tutup getiriyorum görmek istediği yeni arkadaşlarinı.
