inanılmaz derecede güzel olan birini gördüğümde çok üzülüyorum. güzellik bir mükafat mıdır bir sorumluluk mudur bilinmez ama güzel olmamak ya da güzele sahip olmamak gerçekten can yakıcı. ezilmişlik psikolojisiyle hayatın varoşlarında yaşamaya mahkum olmuş insanların daha düşünceli ve daha makul olmaları çirkin kızların yarı çıplak giyinmesi gibi birşey. sevmek istiyorum ama korkuyorum yalnız kalmaktan. bağlanmak daha fazla canımı yakmasın diye yalnızlığa zincirliyorum kendimi. gülümsüyorum olur olmaz şeylere ve ağlıyorum beni ban yapan gerçeklere...
