hayatınızın anlamıyla tanışmak, unutulmayan bir anıdır. ama benimki gibisi yok.
bir gün, dugun icin davete gittim. allah ım o ne izdiham. gayet modern insanlar, çalan müzikler enfes. derken, nikah kıyıldı. biri usulca yanıma yanaşıp;
- abi, çok korkuyorum. nöbete sen gelir misin dedi.
* tabii, seve seve koçum. korkma. ilk gün. büyünce geçer dedim.
ulan, ne adamlar var diye de düşündüm tabi...
neyse, omzuna vurdular, kıçına tekme attılar, ben bekliyorum. en ufak olayda müdahale edicem. 20 dak. geçti geçmedi. hah dedim, işler yolunda. ses yok. bir cırlama geldi içerden. kapıyı kırıp, içeri girmem bir oldu.
bir baktım, hatun yatağın ustunde bağdaş kurmus, adam yuz ustu yanında, dövünerek ağlıyor. ne oldu demeye kalmadı, hatun;
- tam öpecek beni, annemi özledim diye ağlamaya başladı. ne yapacağımı şaşırdım. keşke benim eşim sen olsaydın gerdekci demez mi!
kafamda soru işaretleri oluşmadı değil. adamı, o halde gelin taşır gibi, kaldırıp, camdan dışarı fırtlattım.
e yengenizle de, tanışmış oldum.
siz siz olun, sakın ananızı özleyip, karı gibi ağlamayın...
