özellikle sinemaya dair yazılar kotaran birgün yazarı. dünkü yazısında bilindik bi mevzu üzerine kafa patlatmıştır. pardon, sadece yazı yazmıştır.ama belki de her yazış bi kafa patlatmaktır, evet amiyane de olsa öyledir aslında.
konu; yılmaz güney, nuri bilge ceylan gibi yönetmenler üzerinden yola çıkarak geçmişin sanatçılarının halkla iç içe olup kopuk bi tavır sergilememesi fakat günümüz sanatçılarında durumun tam tersi cereyan ettiği üzerineydi.tabii bunu söylerken toplumun yaşadığı siyasi ve sosyal dönüşümleri analiz etmek lazım. hatta bi dünya konjonkturuna bakmak lazım. 68 kuşağının türkiye'deki etkilenimleri 70'lı yıllarda esen sol rüzgarlara dek evrilebiliyor.gene ülkemize dair 80 askeri darbesi ve yok ettikleri. 90 sonrası küreselleşen dünyayla sol-sağ terminolojisinin söylemlerinin modernizmle dönüştürülmesi toplumun yaşadığı hızlı gelgitler günümüz aydın profilini ortaya çıkardı aslında. bu yeni nesil profilden memnun olup olmamak ayrı terane de artık bazı şeylerin eskiden çok daha farklı tınladığı aşikar.
yılmaz güney, yaşar kemal çok değerli insanlardır kuşkusuz. çünkü öncelikle toplumlarını çok iyi tanıyorlardı. yeni nesil yönetmenlerde, aydınlarda bu kişileri ve dünyadaki diğer edebiyatçıları referans alıp yeni çağ modernizmine uygun bi etiketleme söz konusu. bu etiketleme de özgün olanlar var (bunlar kalıcı olacaklar haliyle)bir de ol(a)mayanlar var bence. konuya bu şekilde bakmak daha sağlıklı olur.
yani neticede nuri bilge ceylan, zeki demirkubuz gibi yönetmenlerin yaptığı çalışmaların toplumsal köklerden beslendiğini düşünüyorum. ve yaptıkları çalışmalar yeni çağ aforizmalarına kurban gitmeyi hak etmiyor. sorun aslında 70'lerle 2000'li yılların inanılmaz farklılıklar içermesi. bu sosyal/kültürel/siyasi dönüşümler doğal olarak yapılan çalışmaları farklılaştırıyor ve halkın sanatçısı olmak eşiğinde de mesafeleri açıyor. bazı kimseler bu yeni bakış açısını samimi bulmuyor hatta tepeden inmecilikle suçlayanlar bile var ama şu var artık 1970'lerde de yaşamıyoruz. net.
