6 sene olmuş neredeyse, inanmak ne güç. dün gibi son bakış son dokunuş son gülüş.
becerebilsem canını yakmak seni hırpalamak isterdim delicesine, beni böyle umarsızca terk ettiğin, üstelik bunu gözlerime baka baka yaptığın için.
becerebilsem ardından sıkıca sarılmak isterdim, bırakmamacasına. o odada sana sırtımı dönmezdim bir daha. dudaklarımı ayırmazdım saçlarından. sen uyuyunca elimi saatlerce yüzünde gezdirir, uyandırmamak için usul usul öperdim.
ve çok üzgünüm ama, becerebilsem seni unuturdum. hayata tekrar dönebilmek için. başkasının kollarında geçirdiğim gecelerde rüyalarımda seni görmemek için. ilaçlarla uyuttuğum bedenime sağlığını geri verebilmek için. o artık hiç yaşlanmayacak olan yüzünü gözümü her kapayışımda görmemek için.
aslında becerebilsem belki de sadece hesap sorardım sana. 15 sene boyunca beni kendine bağladıktan sonra ilk hatamda nasıl da umarsızca sırtını döndüğünü anlamak isterdim. nasıl karar verdiğini, hem kendini hem beni bitirirken hiç mi içinin sızlamadığını sormak.
ama her şeyden önce becerebilsem dua etmek isterdim sana. o çok bahsettiğin güzel cennetlerden tekinde olman için. yüzünün rengini soldurup bakışlarını donduran acılarının, seni gecelerce inleten ağrılarının dinmiş olması için.
keşkelerle belkilerle amalarla daha kaç 6 sene geçecek sevgilim!
