bu entryden itibaren defterime karaladıgım üç beş satırı buraya da aktaracagım. Allah utandırmasın.
16.11.13
Yerin yada zamanın önemi yok. Ne zaman yatıp kalktıgımın, ne zaman yiyip ne zaman duracağıma dair hiçbir fikrim yok. Arayanım yok. Soranım yok. Mutlu değilim. Mutsuzmuyum bilmiyorum. Bildiğim birşey de yok. Boş bilgilerle dolu beynim. Pi sayısı, çan eğrisi, vizeler, finaller. Neyim var benim? Tanrım, varsın biliyorum. Hissediyorum. Varlığını bu kadar hissettirirken, kendini buncasına ispatlarken, beni görmüyor musun? Görüyorsun. Sessizsin. Sessizliği mi seviyorsun? Yaşam zor. Dayanmam zor. Yardım et.Beni sevmemen için ne yaptım? Affet. Merhamet et. Seni seviyorum. Sende beni sev. Platonikler beni mahvediyor. Yakıyor. Dünya zorlukları, para, kadın, şan, şöhret değil benim derdim. Beni kalbimin içi yakıyor. içimdeki cehennem sönmüyor. Kimselerin içinde kimsesizim. Kimselerin hiçkimsesiyim. Sevilmeyecek biri miyim? Tanrım, neden yalnızım? Neden sıradan insanlar gibi değilim? Neden para, aptallık, çirkinlik gibi sorunlarım yok? Bu çok ağır. Neden beni sevmedin? Sevdiklerinden neyim eksik?
