Bir gözlüklü olarak üzerime alınmaktan gurur duyduğum attila ilhan şiiri. Şiirdeki kavramların ve şeylerin içiçe geçme hali tam olarak dayak yemiş bir insanın o şaşkın durumuna benzer. "Beni bir kere dövdüler çok gözlüklüydüm" dizesiyle başlayan bu absürdleşme ve şaşırma hali şiirin geneline hakimdir. Bir yanıyla da o her şeyden vazgeçmişliğin derin, naif ruhu vardır şiirde; biraz da vazgeçemenin... Çünkü yenilen o dayağa rağmen hâlâ bir sevgili düşünülür. Öyle bir düşünülür ki gözlükler bile morarır...
