her ateistin "bir şeylere inanma" ihtiyacı hissettmesinden mütevellit, kendisine "tanrı kadar güçlü(!)" ifadesi kullanabileceği bir lideri içeren en yakın seküler düşünce sistemine kendisini kaptırması sonucu oluşan ilişkidir.
tanrıya inanmayan, onun imtihan için yarattığı zorlukları yaratıcının zayıflığı olarak gören bir mahlukun ölüme yenik düşecek derede aciz bir kulu tanrılaştırması ironiktir.
