yalnızlık dediniz de, yalnız olmak isteği de beter bişey. ilk kez bu istek kaç yaşımda oldu bilmiyorum. o kadar küçüktüm yani. ancak sonrasında hep oldu. kalabalık bir ortama girdiğimde bile kendimi yalnız hissettim. benimle konuşma çabası içine giren insanları geri çevirdim. yazdıklarımı kendim için yazdım. yazdığım zaman rahatladım. yazdıklarımı belki kendimi geliştiririm düşüncesiyle, aslında beni yazma konusunda teşvik eden bir forum sitesinde paylaştım. kendimi başkasına beğendirme çabası içinde yaşamadığım bir hayatım var. şuan da sürüp gidiyor. neyse, yakın geçmişe dönelim. sonra bir baktım ki beni olduğum gibi(tipsiz, aksi ve huysuz) sevip kabullenenler var. hem de hiç mecburiyetleri olmadığı halde. hem de onlara hiçbir faydam dokunmadığı halde. aile veya akraba değil bu. arkadaş sadece.
ayrıca ben ne kadar huysuz, aksi ve tipsiz olsam da, sebebini anlamadığım bir şekilde kimisine şirin görünüyormuşum. bu beni rahatsız eden bişey.
bu tek başınalığın olumlu yanları mı? içinde fesatlık olsa bile sadece kendine zarar verirsin. başka kimseye zararın dokunmaz.
