yeni yetme eflatun'un başına onca gelenden sonra galata mevlevihanesi'ndeki mevlevi şeyhi ibrahim dede ile ilk diyaloğu insanın tüylerini diken diken, boğazını düğüm düğüm ediyor..ki bence bu kitap bu diyalog üzerine oturtulup tamamlanmıştır.
eflatun: Beni affedin efendim. bir yanlış anlama da olabilir ama, beni siz mi çağırdınız? bana siz mi 'gel' dediniz?
şeyh ibrahim dede: biz insanlara 'gel' diyenlerdeniz. doğru yere geldin.
eflatun: peki beni niye çağırdınız? bir emriniz, bir ihtiyacınız mı var?
gözlerinin içi gülen şeyh, usûl gereği, kalkmadan önce yeri öptü ve "evet" dedi.
"senin temiz kalbine ihtiyacımız var. bazıları var ki buraya gelir ve huzur bulur, yine bazıları var ki buraya gelir ve bizler ondan huzuru buluruz."
"senin buraya gelmenin sebebi sadece bizim 'gel' dememiz değil, ayrıca onların sana 'git' demeleri. hiç kimseye 'kötüdür' deme. aslında onlar, bilmeden iyilik eden insanlardır."
