soğuk bir günde, bir kahvede oturup birkaç saat geçirdiğin ve bir adamın zayıf, üzgün yüzü, bir başkasının çarpık ağzı, bir üçüncünün sıcak ve acıklı sesi dikkatini çektiği zaman duyduğun yumuşaklık ve insan sevgisi, bu gündelik acılara ve sıkıntılara karşı yüreğinin kabarması gerçek insan sevgisi değil, hoşuna giden bir gevşeme ve içedönüklüktür. böyle durumlarda parmağımızı bile oynatmayız başkaları için. hayat karşısındaki işe yaramazlığımızdan mutluluk duyarız sadece.
