gözlemlediğim kadarıyla suratlarında hep bir "ehe ehe" gülümsemesi ile dolaşan yazar insanlardır. bunlar yalnız başlarına sokakta dolaşırlarken, bazen asosyalliğin verdiği yalnızlıktan bazen de cepte eksik olan çitlemelik çekirdeğin yarattığı boşluktan, kendi aralarında geyik yapan insanların diyaloglarına kulak kabartırlar ve hemen yarılırlar. kimi zaman gayet normal bir tabela görürler ve hemen oracıkta yarılırlar. kimi zaman osuruğa gülerler, kimi zaman gayet eli yüzü düzgün afişlere yarılırlar. ama yarıl yarıl bir türlü insan olamazlar. ulan ne mutlusunuz be...siz en iyisi başlık kısmına yaran yazıp ara tuşuna basın, ne demek istediğimi gayet iyi anlarsınız. ben şimdi anlatınca olmuyo.
