sadece 1 ay dayanabildiğim ve eve çıkarak kurtulduğum yerdi. olay bundan 2 sene önceydi.
sabah 7 sularıydı. yoğun geçmiş bir günün ardından herkes derin uykudaydı haliyle. dersin başlamasına çok az bi zaman kalmıştı. tam bu sırada koridordaki hoparlörden bir anons yapılmaya başlandı:
- aysun kayacı'nın programına katılmak isteyenler! 15 dakika sonra yurdun önünden servis kalkacaktır... tekrarlıyorum... (vurgulu bi tonda) aysun kayacı... (kısa bir sessizlik) ... nın programına gitmek isteyenler... 15 dakika sonra yurdun önünden servis kalkacaktır.
anons biter bitmez önce derinden gelen bir sarsıntı duyuldu. sanki deprem oluyormuş gibi... sonra sarsıntı gümbürtüye dönüştü, yaklaşarak gitgide arttı, arttı, arttı.. artık odadaki mobilyalar resmen zangır zangır titriyordu. yataktan kalkıp odadakilere baktım. anonstan sonra hepsinin yüzünde 'am mı lan o' resimli kedi ifadesi vardı;
sonra kapıya doğru yürüdüm, kapıyı açıp koridora baktığımda, kaplandan kaçan antilop sürüsü gibi birbirleri üzerinde koşarak hep bir ağızdan allaaaaaaah diye bağıran yüzlerce kişi gördüm.
mınıza koyim sizin. aysun kayacı dedi adam. resmen dalgaya aldı. ama bunlar uyku sersemliğinden idrak edemediler.
bu mal sürüsü yerden 1 ay sonra ayrılmıştım neyse ki. bunlarla aynı havayı solumak bile klasıma aykırı bi durumdu. amına koduğumun kerizleri sizi.
