Ben ilk görüşte aşka inanırım çünkü yaşadım.Aşka inanmayanlar yaşamayanlardır. Aşk öyle ki acısı bile ayrı güzel. Biz aynı okullarda okuyan ama hiçbir arkadaşlığı bulunmayan iki zıt öğrenciydik. Birgün arkadaşlarımla doğruluk mu cesaret mi oynuyorduk. Malum soru soruldu sevdiğin biri var mı diye. Ben yok dedim başladılar sınıftan birilerini saymaya sonra okuldakilere sıra geldi. Tam o sırada zil çaldı dışarıya çıktık. Arkadaşım hala devam ediyo bu olur mu o olur mu diye. En son onun adını söyledi tam o sırada ben ona baktım oda döndü bana baktı. Sadece 5 saniye sadece ya. göz göze geldik o kadar. Sonra akşam oldu bir baktım onu düşünüyorum. Yok dedim ya o salağı mı sevcem ben. Neyse bir sonraki gün oldu tenefüslerde hep dışarı çıkmaya başladım onu göreyim diye. Zil çalardı kapıda beklerdim. Okuldan gelirdim bi akşam olsa da onu düşünsem hayal kursam derdim. Onu düşünmediğim bir gece hatırlamıyorum o aralar. Gerçekten de günlerin o kadar güzel geçiyo ki sabahlar senin için oluyo onu görmek en büyük mutluluk falan okula koşa koşa gitmeler. Sonra arkadaşlarım söylemişler ona kız senden hoşlanıyor ne dersin. Sallamamış bile hıhı demiş geçmiş gitmiş gerizekalı. Yıllar geçti liseli olduk okullar değişti. Tabi lise 1 tam hoppala dönem. O salağın kuzeni de benden hoşlanıyormuş bende ona inat olsun diye çıktım kuzeniyle. Çok pişman oldum sonra ama çok seviyormuş beni anladı tabi sonradan ona inat olsun diye onunla çıktığımı falan. Ahını aldım çocuğun. Yıllar yıllar geçti aradan tam 8 sene dile kolay. Ben hala unutmamışım onu hala seviyorum. Onda da belli var bi hoşlantı ama kuzeniyle bir şeyler yaşadığımız için bi b*k olmuyo. Mahvettim mutlu günlerimi elim kolum bağlı. Yani anlayacağınız bizimki tam bi Kuzey-Güney dizisi. Çok seviyorum ama bütün salaklıklarına rağmen o kadar çok seviyorum ki. O kalbimin ailem gibi bi parçası. Bu bambaşka bi duygu.
