mayıs 2012den beri uzattığım saçlarımı bugün kestirdim. o uzun, incelmiş, ipeksi, yumuşacık şeyler önümden ve arkamdan dökülürken her saniye içim parçalanıyordu. tarifi imkansız bir kalp ağrısıydı bu.
yeni halim mi.. insan asker tıraşı olunca aynada bir edward furlong görmeyi umuyor ama nerde bende o kemiksiz yüz, o seksi tip. işlem devam ederken önlüğümün üstüne düşen bir tutam saçı elime aldım, öylece kalakaldım. o kadar güzeller, o kadar yumuşaklardı ki.. bir başka acıdı içim. özetle, karizmamı ayakta tutan tek şey olan saçlarım da gitti ve el pençe kaldım, mağdur, üzgün. kafam öyle dımdızlak kaldı, başım öyle ortalık malı oldu ki, gözümdeki gözlük bile büyük geliyor artık suratıma.
