6 yaşındaydım galiba. annem bakkala gidiyordu. takıldım peşine, o görüp de canımın çok çektiği ama parasızlıktan yiyemediğim çikolatadan aldırmak için. annem 2 tane ekmek alıp avucunda gözüyle sayarak denkleştirdiği parayı uzattı. ben hemen anneme yapıştım çikolatayı gösterip. annem hüzünlü gözlerle bana baktı ve çocuklara satmıyorlarmış dedi. neden çikolata gibi güzel bir şey çocuklara satılmasındı ki! tam çıkıyorduk ki başka bir çocuk gelip o çikolatadan aldı. işte o an büyüdüm ben. annem eve yürürken ağladı. evde de ağladı. ben de bir daha asla çikolata istemedim. annemi bir daha öyle çaresiz bırakmamak için...
