süpürülen sadece sarı tonlarıyla asfaltın ıssızlığını ısıtan yaprak sürüleri değildi elbet. kırışmış umutlar, bir aşktan geriye kalan kırıntılar, ruhun ufalanmaları ve daha nicesini yağmurla birlikte çitileyen bir adam olmaktır.
zaten sonbaharda oluyor ne oluyorsa, yağmur falan da bu yitirilmişliğin kirli dünyasını temizlemek için yağıyor dünyamıza. yani pencere önünde çaylandırması bir insanın kendini, cezalardan cezalar döşemesi sevdiceğin göz altlarında.
öyle basit bir mevsim adı olarak kalmasını inanın çok isterdim, isterdik. hepimiz de bunun aralık falan gibi arada kalmış bir takım mevzu olarak kapanmasını dilerdik. ama neticede:
