Rene Magritte'in foucault tarafından neden bu kadar sevildiğini açıklayan bir başka tablosudur. Tabloda açık duran bir şemsiyenin üzerinde duran su bardağı tasvir edilir. tezin su dolu bardak, antitezin şemsiye olduğu izah edilir. Sentez'e ulaşmak için her şeyi ters çevirip bardağı alta, şemsiyeyi üste almanız icap edecektir. Peki bu kullanışlı mı olacaktır? Yani şemsiye amacı dışında mı kullanılacaktır gibisinden bir soru da yöneltilebilir. bu durumda da yeni bir teze, antiteze ve senteze ulaşırız. Bu da diyalektiğin bizzat kendisidir zaten...
