parasızlıktan bir iki haftadır hep makarna yiyorum akşam yemeklerinde. parasızlıktan değil de, para biriktirmekten desek daha doğru olur. öhöm, neyse.. üzerine yoğurt ile anamın imalâtı enfes domates-biber karışımı sosu ikmal ettikten sonra afiyetle mideye indiriyorum. çok güzel oluyor lan. hayatımın sonuna kadar bu üçlü ile beslenebilirim heralde. ama bir süre sonra bayabiliyor. sonuçta yoklukta da değiliz, insan arada bir farklı bir şeyler arıyor. dün akşam yemeğini yedikten sonra 'yeter artık omuağoyim, yarın başka bir şeyler yiyeyim' deyü düşünmekteydim ve bu akşam için yemek olarak başka bir şeyler yapmaya karar verdim.
gün geçti, öğlen oldu. bayadır gitmiyordum, öğlen boş vakit buldum ve yemekhaneye gittim. şansımıza da mönüde makarna var.. neyse, iyidir dedik, peynirli olduğundan bunu farklılığa yorduk, freud dedik, savunma mekanizması dedik, rationalization dedik, yadsımadık, bağrımıza bastık, yemeği aldık.
masaya oturdum, bir de yoğurt vermişler yanına. tamam dedim, her türlü gideri var. ilk kaşığı aldım ve şansıma lanet ettim. aga böyle bir tat olamaz! dünya üzerinde bunun kadar iğrenç bir makarna olamaz! tuzsuzdu da. tuz attım, yoğurtla kombin ettim ve yemeye devam ettim. her kaşıkta biraz daha anladım ki bu yemeği yapan aşçının, küfür yemekten başka amacı olamaz! şerefsizin oğlu mükremin, senin o makarnayı yapabilen ellerini mikeyim, beynine edeyim, suratına tüküreyim! böyle bir tat olamaz! ulan resmen su tadı alıyorsun makarnadan ama su olsa yine iyi, tarif edilemez bir şey o. peynir desen peynir değil. yani anlayacağınız bu makarna belen ipne gibin, puşt gibin bir şey.
tabağımın yarısı kaldı ve dün akşam aldığım kararı yeniden gözden geçirdim. ağzımın tadını geri kazanmak için akşam yine makarna yapmaya karar verdim, yeminimi bozarak.
akşam yemeğini yine yemekhanede yediğim için makarna yapamadım ama yarın akşam kimselere vermiyorum ve makarna serüvenime kaldığım yerden devam ediyorum.
tanım: dünya üzerindeki tek gerçek. bir haftadır cebelleştiğim sevilesi yaratık. samimi bir dost.
