aslında günümüz edebiyatı değil, yeni türk edebiyatında gerçeklik ya da gerçekçilik olmasının anlam karmaşası yaratmaması açısından daha iyi olacağını düşündüğüm başlık.
türk edebiyatında gerçekçilik fikri her ne kadar tanımı "yaşanmış ya da yaşanması mümkün" diye başlayan roman türü ile bağdaştırılsa da edebiyatımızdaki hayattan ilk alıntılar, türk edebiyatının bilinen ilk edebi eseri olan yazıtlarla başlamaktadır. eskilerden daha yakın tarihlere geldiğimizde ise, osmanlı döneminde hicviyelerle, her ne kadar biraz mübalağalı da olsa, gerçekler su yüzüne çıkmaya başlamıştı.
tanzimat'la beraber türk edebiyatına dahil olan, klasik, modern ve postmodern ivmesinde gelişen bir tür olan romana baktığımızda gerçeklik düşüncesinin romanın türü, dönemi ve yazarı ile doğru orantılı olduğunu göreceğiz. tanzimatın birinci neslinde tür olarak romanla tanışan yazarlarımız, ikinci döneminde artık eserlerinde zamanın önemli sorunları olan esaret, kadın vb. meseleleri irdeler olmuşlardır. gerçeklikten kasıt hayatın içinden çıkan konularsa esas manada edebiyatta gerçeklik tanzimatın ikinci döneminde vuku bulmuştur. tanzimattan sonra, cumhuriyete doğru ve cumhuriyeten sonra artık yazacak daha çok şeyi(!) olan türk edebiyatçıları anı türüne de rağbet etmeye başlamışlardır. çoğunlukla gerçekleri anlatan anılar, özellikle cumhuriyetten sonra okurların gözünde de canlandılar!
meşhur 21. yy geldiğinde ise, artık milenyum çağına girilmişti. bir türlü gerçekleşemeyen süpersonik(!) gelişmeler edebiyatçıların kalemine vurmuş, posmodernizm tavan yapmıştı(!) klasik ve modern eserlerle kol kola yürüyen edebiyatın haşarı çocuğu(!) posmodernizm kimi zaman onların kolundan sıyrılıp çok başka vadilerde at koşturmaya çalışmış ve hala da çalışmaktadır. hayatın gerçekliğinden, gerçekliğin sıkıcılığından bunalan insan da ne yapsın? kendini modernüstücülüğe vermiştir...
