bir gün rahmetli babamın teyzesine bayramlaşmaya gitmiştik.. Kendisinin yaşı 85 küsürdü ama maşallahı vardı, dinçti.
evi müstakil bir evdi ve biraz ürkütücüydü.
Rahmetli yaşlı olduğundan dolayı hafızası arada bir gidip geliyordu.. birde işin handikap kısmı, kendisi 3 harflilere karışmıştı fakat ben şahsen inanmıyordum yaşlı diye delirmiş olduğunu düşünüyordum çünkü kendi kendine konuşup, bağırırdı beni rahatsız ediyorlar derdi.
meğerse kadın doğru söylüyormuş, o kötü anı yaşadıktan sonra hak verdim.
odada annem, ben ve babam otururken rahmetli yine gülerek,
- gidin be yeter artık diye bağırmaya başladı ama artık biz durumu o kadar çok normal karşılıyorduk ki, aldırış etmiyorduk.
bakın şimdi ışığı söndürüp kapatacaklar, ışığı sevmiyorlar dedi ve odada otururken ışık 4 kere yandı ve söndü. ben o anı yaşadıktan sonra şu an yazarken bile tüğlerim dim diken oldu, annemi babamı düşünmeden 2 metre yükseklikteki camdan kendimi aşağıya atmıştım.
annem ile babamda koşarak kapıdan çıkmışlardı.
hepimiz korkudan mosmor olmuştuk rahmetlide camdan çıkıp gülerek,
-ben size demiştim ama inanmıyordunuz. gördünüz mü şimdi demişti ve benim o eve son gidişim olmuştu.
