rıdvan'ın sağdan bindirmelerini yeniden izleme şansını yakalayarak özlem giderdiğimiz maçtı.
eğlendirici olduğu kadar hüzün verici de buldum ben. zaman ne kadar da acımasız, hep biliriz hep söyleriz ama böyle durumlarda daha da bir somutlaşır sanki. bir beşiktaşlı olarak bu kadroda ilhan mansız'ı görmek içimi sızlattı doğrusu, oysa kendine iyi bakabilseydi şu an 20-30 yıl önceki starların arasında değil, ligde hala oynuyor olurdu.
simoviç, daha dün gibi, oysa ne kadar çok zaman geçmiş, saç sakal ağarmış, hımbıllaşmış.
neyse pek hüzünlü oldu. yine de onları görmek güzeldi.
