asker çocuğuydum ben. hayatım lojmanlarda geçti. sürekli askerlerle bir aradaydım. rütbeli rütbesiz. ama türk askeri dediğinde aklıma illa ki er ve erbaşlar gelir. bugüne kadar bi tane yamuk askerle karşılaşmadım.
yıl 1995-1996 falan. o zamanlar bilgisayar neyin yok tabi. topları alıp beton sahaya giderdik. yaz sıcağı falan dinlemeden saatlerce. sahanın hemen yanında subay lojmanları vardı. subay lojmanlarının önünde hep nöbetçi bulunur. topumuz kaçardı, asker silahını bırakır alır getirirdi topu bize. bazısı fırça yemekten korktuğundan sanki gizli saklı yapıyormuş gibi çaktırmadan ölçülü hareketlerle dikerdi topu sahaya.
foça'nın yazı da beterdir. biz orda saçımız sararana kadar top oynarken, askerler uzun kollu kıyafetlerle başlarında plastik kasklarla saatlerce beklerdi.
bazen bizi markete gönderirlerdi. sigara almaya, kola almaya. para üstü de istemezlerdi. kendimize tadelle, metro çikolata falan alırdık. bilmezdik ki aslında hepsi meteliğe kurşun atıyo. ama yine de bize bahşiş verirlerdi gittik aldık geldik diye.
öyle şerefli, namuslu, şefkatli askerlerdir işte türk askerleri.
sadece o abilerimin hatrına girip yazayım dedim. normalde yazmıyorum artık.
şimdi görsem o adamı "abim" diyip sarılırım yemin ederim. inşallah hayatları güzeldir.
