sanırım artık babamı özlemiyorum. daha doğrusu baba özlemek nedir onu bilmiyorum. kızların hayatına giren ilk erkeğin baba olduğu söylenir. sanırım hayatımda tanıdığım ilk erkek babam olduğu için erkeklere bu kadar güvensizim. çünkü yanlış bir adam tanıyarak başladım hayata. baba kelimesini sadece başkalarına ondan bahsederken kullandım hep hayatım boyunca. ne zaman yeni bir insan tanısam konu babama gelse 10 yıldır görmüyorum desem, ne olursa olsun o senin baban demelerinden nefret ediyorum. hayatınız boyunca size hiç sarılmamış birinden mutlulukla bahsedebilir misiniz? yada bu yaşınıza kadar sizi hiç merak etmemiş, hayatınızın hiç bir acı gününde ve mutlu gününde yanınızda olmamış birinden. en değerli varlığınız annenizin onun yüzünden acılar içinden kıvranmasına sebebiyet vermiş birine baba denilebilir mi? ben diyemiyorum maalesef. ben annemi ağlarken gördüğüm için ondan nefret ediyorum. ben ilkokulda arkadaşlarıma babam yurtdışında yalanını atmak zorunda kaldığım için ondan nefret ediyorum. babamın karaktersiz, haysiyetsiz, gurursun biri olduğunu kimseye anlatamadığım için ondan nefret ediyorum. küçücük bir çocukken dünyanın en kötü duyguları olan kin ve nefreti bana aşıladığı için ondan nefret ediyorum.
şimdi kim bana onu sevmek için tek bir neden söyleyebilir ki?
