bugünlerde yaşadığım olay. ilgilenmiyorum hiç bi şeyle, hiç kimseyle. saç, sakal birbirine girmiş çoktan. saatle zaten işim olmaz. neden takıyosam kolumdaki saati diye düşünüyorum. alışkanlık diye geçiştiriyorum. aynalara da bakmıyorum uzun zamandır. kırılan, sağa sola dağılan parçalarımı toplamaya çalışıyorum. hiç bu kadar parçalanmamıştı vücudum. hiç bu kadar dibe vurmamıştım. çok darbe aldım bu yaşıma kadar ama bu çok farklıydı! çalan telefonlar bile kifayetsiz, dert dinlemekten çok iş gördürmeye çalışan insanlar. çıkarcı insanlar işte.
annemin sesini duyunca mutlu oluyorum sadece. babam desen, adı aklıma geldiği an bile bi gülümseme oturuyo saçlı sakallı yüzüme. çocuk gibi oluyorum lan bildiğin. görse bu halimi 'kalk lan traş ol pezevenk' deyip sırıtır karşımda. sonra ben de gülerim.
duramadım evde. yeşilköye uğradım bu gece. deniz kenarında oturdum biraz. kendimi denizle konuşurken yakaladım. şizofrenim de ilerledi galiba. sonra 'siktir et lan konuş denizle ne var amk. bunca sene insanlarla konuştun da ne oldu' diye düşündüm. bencil bi insan olmaya bu gece karar verdim.
