O kadını, o deli kadını aklıma getiren şey yaşadığı hayat değil bence; yaşamayı inkâr ettiği hayat ve deliliği, biraz da gözlerimin önünde ölüşüydü anımsaman nedenim. Artık bir şeyler yapıp harekete geçmeliydim. Bunun için de evvela susmam lazımdı. Çünkü konuştukça eylemi inkâr ediyor, kelimelerden ibaret oluyordum. işime gelen bir durumdu bu ama susunca bizzat konuşulan şeylerin kendisi oluyordum; dinlenilmeyen, unutulan, önemsenmeyen her şey oluyordum. Bir huy oluyordum veya kötü bir alışkanlık. Bu yüzden de susmam ve saf bir eylem haline dönüşmem lazımdı. Yine anı çay bahçesine gidip - eğer değişmemişse fikri ve kendi- o kıza teklifini kabul ettiğimi söylemeliydim. Bunu yapmaktaki amacım bir şeyi gerçekleştirmek filan değildi. Sadece kendime ölerek, kendimi öldürerek, kendime bir iyilik yapmaktı. intiharın bencilliği de işte tam burada gizliydi...
