zordu. bir sonraki sabah başka bir odaya uyanacaktım başka bir pencereden doğacaktı güneş. evden uzaklaşmanın düşüncesi bile korkutucu gelirken tası tarağı toplayıp lisenin yurduna yollanmıştım. kimlerle kalacaktım, ne yiyip ne içecektim., kimlerle arkadaşlık edip kimlerle kavga edecektim. sanırım hayatımda ilk kez o zaman tam idrak ettim çaresizliği. neyse ki acısıyla tatlısıyla geçti o dört yıl hatta o dört yılın üstüne bir 3 yıl daha geçti ama o ilk günün hatırası hala belleğimde ve hep orada kalacak.
