son 2 - 3 yıldır neredeyse ayda bir kaç kere aklıma gelen duygu. her ne kadar mantığımız "nasıl olsa herkes ölecek, yalnız değilsin, korkunun ecele faydası yoktur, sen sadece anı yaşamaya bak, ölümü düşünmemeye çalış, bu hayat anca böyle güzel kılınabilir, hem milyarlarca yıldır tanrıya inanıyor insanlar, elbet vardır tanrı da öteki taraf da." dese de, duygularımız bize "nereye gideceğini bilmediğin bir yola sapmak sence de korkutucu değil mi, belki bir hiçsin bu dünyada, değersizsin, bir böcek kadar değersiz, insanların milyar yıldır inandığı tanrı belki yalandı, insanların yok olmaktan korktuğundan ötürü kendine inandırdığı bir hayali varlık sadece." der. buna inannmak istemeyiz, bir hiç olduğumuza inanmak istemeyiz, inanmayız da, bu dünyada her şey belirsizliklerle doludur, hiç kimse net olarak tanrı vardır ya da yoktur diyemez, fakat şundan hepimiz eminiz, ölüm belirsizlikten ibarettir, bilinmeyen bir yoldur, kimse geri dönmemiştir.
ve belirsizlik her zaman korkutucudur. olabildiğince ölümü düşünmemeye çalışmak ve duygularla değil mantıkla hareket etmek yerinde bir davranış olacaktır.
