Aynı " anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı" diye sorduklarında kafanda oluşan o anlamsız bir his vardır ya.
Işte aynı öyle oluyor bana da bu soruyu sorduklarında.
Sanki biri annem , öteki babammış gibi.
Hayatımdan , benden bir parçaymış gibi.
Biri sağ , öteki sol elimmiş gibi.
Biri sarı , öteki kırmızıymış gibi.
Çünkü ben gerçek heyecanı , gerçek gerilimi, gerçek gizemi , gerçek mutluluğu , gerçek aşkı ve gerçek acıyı bu iki dizide buldum .
P.B. De jenerik müziğiyle birlikte ayağa kalkıp alkış tuttuğum oldu heyecandan.
Yine 3.sezonda Sona'da gardiyanlar hapishane avlusuna girdiğinde tüm mahkumlar yere diz çöküp ellerini başının üstüne koyduklarında ben de yere diz çöküp elimi başımın üstüne koydum bellick gibi.
Lostta o kuyudan ışık geldiğinde müthiş heyecanlandım ,
Zamanda yolculuk olaylarında zevkten dört köşe oldum ,
her karakterin geçmişini öğrenmek kadar keyifli bir şey yoktu benim için.
Hele lost başlarken o adamın ingilizce olarak (ingillzcesini bilmiyorum) " lostta daha önce" dediği o ses bile defalarca rüyalarıma girdi.
O yüzden biri annem , öteki babamdır
biri sağ , öteki sol gözümdür,
mutluğum ve öfkemdir
hayatımın bir paçasıdır bu ikisi.
