tüm pencereler karanlığa açılsa bile biz bilmiyor muyuz ki aydınlık var!!!?
biz bilmiyor muyuz ki ruhumuzu okşayan bir güzellik, bir umut var...
bu aydınlık gözlerimize vurmamış olsa bile tıpkı ayın suretinden gecemize yansıyan ışık gibi biz biliyoruz ki bir güneş var, çocukların gülücüklerinden, annelerin şevkatinden bize yansıyan!!!
bunu hissetmesek bu karanlıklar nasıl yüklenilir, insan olmak nasıl becerilir bunca acıya rağmen?
