bu aralar kendime en çok söylediğim söz..
sevmiyorum kendimi bu aralar, halimi hiç beğenmiyorum. aşk acısı bana göre değil..
yoruyor, üzüyor, bunaltıyor..
hayatım boyunca hep rahat bi insan oldum, hayatımın her noktasında özgüvenim tavan bir şekilde takıldım..
ama bu aralar ne kendime güvenim, ne hayattan bi beklentim var gibi davranıyorum.
ilacı var mı bunun acaba? başka karıyla da takıldım geçmiyor, sürekli düşünüyorum..
arada ağlıyorum, o da iyi gelmiyor.
ağladığımda nefreti bırak, kendime kin duyuyorum.
bir daha aşık olanın amınakoyim diyorum kendi kendime, sözler veriyorum..
ertesi gün aynı kıza tekrar aşık oluyorum.
yazık senin karakterini skeyim ben mühendis kere.
