liberal ekonomiye geçisin tereyağından kıl çeker gibi olabileceğini zannedenler için asla anlaşılamamış şahiyet. 90'lı yılların şaibeli zenginlerini kendi elleriyle yarattığı doğrudur ama ekonomide devletçiliğin yok edilmesi için başka herhangibir çözüm de sözkonusu değildir. sermayedar sınıfın nasıl olacak da hak hukuk sınırları içinde doğacağı merak konusudur. özal'lı yıllar bir ölçüde, iş yapmaya ehil birkaç insanın üretim gücüne sahip olma dönemidir.
bunlardan ziyade turgut özal'ın farkı; alışılagelmiş politikacılardan yaşam tarzı, zevkleri, insani yönleri açısından birkaç gömlek üstün oluşudur. yanına karısını almış, kendi yaptırdığı otoyolda araba sürerkenki görüntüleri (semra hanım koy ordan bi kaset de neşemizi bulalım), yine karısıyla çektirdiği samimi fotoğraflar türkiye'nin ilk kez karşılaştığı manzaradır. (yahu bu adam cumhurbaşkanlığı döneminde barış manço'nun programına bile katılmıştır. daha ne olsun? ) şimdi bütün bunların ne önemi var demeyin. bizler yöneticilerin de yemek yiyen, sıçan, osuran, horlayarak uyuyan, karısıyla sevişen insanlar olabileceğini kabullenme özürlüyüzdür. atatürk'ün özel hayatını irdeleyememe sorunumuz da bütün bu insan olmanın doğal gerekliliklerini atatürk'e yakıştırmayışımızdandır. işte özal bu doğal hallerini halka açmış, milletin gözündeki "bizden biri" imajının hakkını vermiştir. bu yönleriyle bile özal batılı politikacılara en çok benzeyenimizdir ve türkiye kendisini 100 sene geriden takip etmektedir. bir zihniyet farklılığıdır özal. seçkin bürokrasinin lüzumsuz karizma çabalarını yok etmek, zenginiyle fakiriyle halkla kucaklaşmak (kendisi başbakanlığı döneminde akşam vakti kadıköy çarşısını kabak çekirdeği çitleyerek yalnız başına gezmiştir), bizi samimiyet içerisinde "biz" olarak kabul etmek demektir.
şimdi alın özal'ın şortlu fotoğrafını yerine sezer'i koyun bakın bakalım chp'nin oyları ne kadar düşecek. bu da günün sorusu olsun.
