tutunamayanları okurken daha da hissettiğim tutunamamak hali... aslında benim içinde bulunduğum -ve birçok insanın bu durumda olduğunu düşündüğüm - daha çok şizofreni olmakla, yalnızlık arasındaki çizgidir. 10 yaşına kadar bir kardeşe sahip olmadığım ve evde de bir çocuk bulunmadığı için yalnız bir çocukluk geçirdiğimi söyleyebilirim. aslında bir çocukluk geçirmedim zira hiçbir zaman çocuk gibi davranmadım, davranmam da beklenilmedi zaten. ancak mutluydum bu durumdan... zira yalnız olduğunuzda sadece sizin kurallarınız vardır.
yalnız bir çocukluk geçirdim diyorum ama etrafımda binlerce insan vardı bugün de olduğu gibi... hiçbir zaman asosyal bir insan da olmadım. aslında anlamakta zorluk çektiğimiz yalnızlığın, asosyallik olmaması... dediğim gibi bugün etrafmda binlerce insan var beni seven, benimle mutlu olan.... ben mutsuzum demiyorum yanlışlık olmasın, mutluyum ancak etrafımda bu kadar insan varken dönüp bakıyorum benim için mühim meseleleri konuşabileceğim kimsem yok. eminim herkes hayatında en az bir kere hissetmiştir bunu. herkesin ailesine, arkadaşlarına anlatamayacağı durumları vardır. ben artık bu durumları da geçtim, bir kitap muhabbeti - ya da film, şiir vs. - yapmak istesem konuşabileceğim tek bir arkadaşım yok... hal böyleyken yine kendine dönüyor insan. kendiyle tartışıyor, kendi soruyor kendi cevaplıyor bu da artık yalnızlıktan çıkıp şizofreni olduğumu hissetmeme sebep oluyor.* ne kadar yalnız olduğumu otobüste anladım ben* cama yaslamış kafamı insanları inceleyip, kişilik tahlili yaparken buldum kendimi... yalnız olan her insanın tesellisi olarak, kendimi insanlardan soyutladığımı farkettim. yalnızlık demeye dilimiz varmaz ya marjinal olsun diye '' soyutlamak ''deriz... bir avuntu işte... belki sözlüğe bile bunun için katıldım. bir baltaya sap olmanın yahut bir şeylerin parçası olmanın verdiği huzur, düşündüklerimi kendime değil insanlara anlatmanın huzuru bir miktar da olsa unutturuyor yalnızlığı... en azından şizofren gibi hissetmiyorum.*
velhasılıkelam böyle kendi kendime yoldaşlık ederken, bunun yalnızlıktan çıktığını farkettim . hayali arkadaşlar edindim kendime* sanırım hepimiz içimizde bir '' olric '' taşıyoruz. efendim ? *
