Yazarların; yaşadıktan sonra, yalnız olduklarına kanaat getirdikleri, pesimizme sürükleyici anlardır. Bu anların en önemlilerinden biri de şudur: telefon cebinizdeyken telefonunuz titrer. Öğrenilmiş çaresizliğinizin de etkisiyle, "Zaten reklam mesajıdır" diyip telefona elinizi atma gereği bile duymazsınız. Birkaç dakika sonra yine titrer telefonunuz, "ne olacak başka bir spam'dir" dersiniz yine bakmazsınız telefona. Bir on dakika sonra yine titrer ve kendi kendinize "artık bu mesaj kanlı canlı bir insandan gelmiş olmalı" dersiniz ve telefonunuzu çıkarıp bakarsınız. ilk mesaj operatörünüzden, ikinci mesaj bankanızdan, üçüncü mesaj da bir giyim firmasından gelmiştir. işte bunlar hep yalnızlık, bazen tek tip bazen bin bir biçimde.
