O eski egemenlik tartışmalarının olmadığı günlerde nasıldı acaba? Anlıyorum karanlıkla, yalnızlıkla, tabiatın envai çeşit dürzülüğüyle baş edebilmek kolay değil. Yağmur yağar, fırtına olur birlikte ya da tek başına zordur bunu göğüslemesi ama nerden çıktı bu boyun eğme meselesi? Ve sonra kültürlenme, bu işi düzene bağlama ve tekrarlama işi nereden çıktı? O soruyu ilk soran çocuk iblis neden bu kadar ağır bir cezayla karşılaştı? Hepimiz tanrının evlatlarıysak acaba gerçekten bilmememiz gereken şeyler mi var? Yoksa bu zamanla evrime uğrayan bir davranış mı? Bin yıl önce piramit inşasında çalışmak da mı ibadet olarak yutturuldu insanlara ya da şimdi Tv izlemek, internete girmek, smartfonun başında saatler geçirmek ya da yeni firavunlar için daha dayanıklı, daha konforlu, daha gösterişli binalar inşa etmek de bir çeşit ibadet mi? Her koşulda bir araya gelip duygu patlamaları yaşamak istiyoruz, kendimizi anlatmak, saygı duyulan insanlar olmak istiyoruz. Bir şeyin yaşayan bir parçası olmak istiyoruz. Bununla başetmeyi öğrendik ama firavunun şcabına musa baktı, putperestliği, düşkünlüğü muhammet parçaladı. Şenlik havasıydı her yer. insanlar dediler ki allahtan başkasına eğilmeyiz. Peki şimdi ne oldu? Yani artık daha çok bir araya gelip bir şeylerin tadını paylaşmak günah mı oldu? Düşküne sahip çıkmak için daha kaç ocak yangın yerine dönecek? insan kardeşim demek için daha bize kaç firavun gerek?
