çakraları açılmış çocuktur. ilerleyen yıllarda tibet' e gidip turunculara bürünmesine gerek kalmamıştır. en fazla 3. yılında birçok tabusundan kurtulmuş, nice eski alışkanlıklarını bırakmıştır. kimsenin kılığı kıyafeti, saçı sakalı, malı mülkü, dini konumu, siyasi duruşu onun için tek başına değer atfedilecek kıstaslar değildir artık. kalbi bu topraklar için çarpan birçok namuslu, başı dik gariban çocuğuyla aynı havayı teneffüs edip, aynı tabaktan yemek yediği için daha 15 yaşında aldığı bir parça ucuz kıyafetin, en son gittiği kıytırık sahil kentinin muhabbetini yapmayı bırakmış 3 kuruşluk tüm sevinçlerini kalbine gömmüştür. o yılların en büyük sevinci o kardeşten de öte can yoldaşlarıyla haftanın bir akşamı icra edilen cips- kola partileridir*. öte yandan bulunulan ortamda yaşanan tüm acılara ortak olunmuş, paylaşılmış, paylaşılmış, paylaşılmış da paylaşılmıştır. 4. yılın sonunda ruhun tam anlamıyla terbiye edildiğine inanılarak umut dolu bir dünyaya kıpır kıpır bir kalp ile koşulur.
sonra ne mi olur? össye girilir, çıkılır. istenen sonuç alınır. yeni bir kente yerleşilir. yeni insanlarla ilk diyaloglara girilir. işte tam bu aralar hacamat olmaya başladığınız, sinir harbi gelgitlerinin başladığı, bandı geri sarmaya başladığınız yıllara tekabül edecektir. artık ne yapsanız geriye dönüş yoktur. değiştiğinizi sandığınız yıllarda aslında yabancılaştığınızı farketmeniz beyin ölümünüzün ilk aşaması olacaktır. dışarıda değişen hiç ama hiçbir şey yoktur. aynı görgüsüzlük, aynı paylaşımsızlık, aynı ayak oyunları, aynı ikiyüzlülük, aynı bireysellik, aynı riyakarlık, aynı narsistlik sokaklarda köşe kapmaca oynamaktadır. bu, sizin için sonun başlangıcıdır. sizin geride bıraktığınız ve sırf siz bıraktınız diye sanki başkaları da bırakacakmış sandığınız ne kadar ciğersizlik varsa rüzgarlı bir istanbul gecesinde suratınıza çarpar.
hasılı, sizin büyüttükten sonra bittiğini sandığınız yatılı okul, asla ve kat'a yakanızı bırakmaz.
