seneler önce tanıştık bu ibneyle. hem karı kız tavlamadaki üstün yeteneği, hem bütün o piç görüntülerimizin altında ikimizin de aslında iyi çocuklar olmamız nedenleriyle arkadaş oldum. aralarda yazıştık hep, hiç görüşmedik ama eminim görüşsek de sözlükteki gibi muhabbet ederdik, geyik yapar karı kız keserdik. içlerde bilirdik dertlerimizi, acılarımızı ama takmazdık göstermezdik. gülümserdik sadece.
ilk tanıştığımızda o bile unutmuştur ama çok üzgündü ibnetor. kendi kendine evinde oturup üzülüyodu. üzüldüğü şey boktan bişiydi ama işte o göremiyodu. mahvediyodu kendini. benim ayrı dertlerim vardı. o bana destek oldu, ben ona. seneler geçti, işe girdik, okulları bitirdik, şehirler değiştirdik. bu kız hep üzgün kaldı. hep değmeyecek şeylere. burdaki yazdıklarını hiç kendisi uygulamadı, kendisini dinlemedi. bana verdiği muazzam akıllardan kendisi nemalanamadı. bütün o atarlı tavırları yalan dolan yani. özünde güçsüz ibnenin teki.
bugün yine üzgün. perişan. bu da geçecek. seneler de geçecek. bigün kendisi hatırlamaz bana dedi ki "bizim senle dertlerimiz rotasyona binmiş, bi sen bi ben sırayla". şimdi tırsıyorum sıra bana mı geldi la diye.
kendi hayatlarımıza bakıp düşünüyoruz, neden bunları yaşıyoruz diye. o da bunu soruyo kendine yalnızca neden neden diye. neden olduğunu söyliyeyim la, çünkü hayat bu.
herşey geçiyor da geriye tek şey kalıyor la. arkanda nasıl bir iz bıraktığın. biz iyi arkadaşlarız. iyi insanlarız. harbiden la. benim allah inancım vardır, mutlu olacağız. seneler geçecek, o zaman bakıp kaç sene üzgün gezdiğimizi hesaplayacağız. bir de şimdi ne kadar mutlu olduğumuzu.
seni, beni sevmeyen ölsün la. güzel günler beklesin bizi. değerimizin anlaşılacağı zamanlar beklesin.
ağlama çok ibne..
