her gün bu başlığı açıyorum. okuyorum okuyorum okuyorum... herkes bir şeyler yazmış. yazılanların bir kısmı mantıklı, bir kısmı da tamamen iş olsun diye yazılmış. sonra benim itiraf edecek hiçbir şeyim yok mu diye düşünüyorum. böyle 5-10 dakika boş boş bakıyorum ekrana. kafamdan belki yüzlerce şey geçiyor. ama bugün anladım ki sözlük benim kendime bile itiraf etmeye korktuğum şeyler var.
aslında kabul edemediğim şeyler de var. durduk yere kendimi bir hiç yerine koyduğumu da fark ettim. haftada en az 3-4 gün kafam dağılmış olarak geziyorum okulda. neredeyse hayalet olmuşum. ama artık hayatıma farklı yönlerden bakmaya çalışacağım. umarım en kısa zamanda başka önemli şeyler de kafama dank eder ve beni uyandırır. önümde iyi bir yerlere açılan kapılar olduğunu hissediyorum. ama ne zaman o kapıları açmak için adım atarım bilemiyorum.
not: tekrar okuduğumda çok karışık yazmışım gibi geldi. oradan oraya atlamışım. yine de birkaç şey anlatabildiğimi umuyorum.
