Benim 15 aylık bir yeğenim var. Sarı saçlı mavi gözlü dünya tatlısı bir kız bebek.
Biz bütün Bayram tatilini birlikte geçirdik. Birlikte gezmelere gittik ağaçlardan taze meyveleri birlikte koparıp yedik. Neredeyse bütün zamanımız beraber eğlenerek geçti.
O kadar tatlı o kadar küçük ve masum ki. Yumuşacık minicik elleri var. Yaramazlık yapacağı zaman işaret parmağını gözü hizasında iki yana sallıyor ondan sonra yapıyor yaramazlığını. Yani;
- lanet olsun dostum az sonra yapacağım şeyin yasak olduğunu biliyorum ama ben henüz 15 aylık minik bir bebek olduğum için bunu yapmak zorundayım. Bunu o koca kafalarınıza soksanız iyi olur.
Der gibi bir havası var. Yaramazlık yaptığı zaman yüzündeki muzip gülümsemeyi görünce ben yaramazlık yapmışım gibi seviniyorum.
Dayı nerede kızım? Diye sordukları zaman;
Kendi etrafında bir tur attıktan sonra 15 kişinin içinde parmağıyla beni göstermesi içimin yağlarını eritiyor.
Onun saçının teline bir zarar gelmemesi için gerekirse oracıkta canımı verebilirim. Ona zarar verecek olan her kim olursa bu güne kadar bir karıncayı bile incitmemiş olan ben.
Ben Yaşar usta onu oracıkta öldürebilirim.
Şimdi gelelim bu vahim olaya.
Bir insan yavrusunu, kendi canından bir parçayı hangi vicdanla hangi nefret ya da bahaneyle bu şekilde ölüme terk edebilir ?
Hangi amına kilise direği giresice böyle bir cinayet işledikten sonra kalan ömrünü huzur içinde tamamlayabilir.
O bebeğin ağlamalarını, gitgide sesinin kısılmasını, göz pınarlarının kurumasını, son anlarını düşündükçe nefesim daralıyor.
Insan görünümündeki herkesin insan olmayabileceği hakkında bir tezim vardı.
